CouchSurfing na pustyni

Zachęceni relacją marianki, że CouchSurfing w Omanie ma się bardzo dobrze, wysłaliśmy kilkanaście zapytań o nocleg lub spotkanie w różnych miastach. Albo nie trafiliśmy z terminem, albo na wzajemne „fluidy”, bo dostawaliśmy same odmowy. Aż nagle jest! Ktoś zaprasza nas na pustynię Wahiba Sands! Ostatecznie po wymianie wiadomości kiedy komu pasuje, podjęliśmy decyzję, że nadrobimy kilometrów i z Nizwy cofniemy się na pustynię. Z nadzieją, że tym razem obejdzie się bez przygód. W końcu jak często zdarza się, że ktoś zaprasza nas do prywatnego obozowiska, w którym będziemy nocować całkiem sami? No właśnie! :)

Stawiliśmy się w umówionym miejscu. Said, nasz gospodarz, wskazał, gdzie mamy zostawić auto, a następnie wsiedliśmy do jego terenówki. Jadąc, nagle krzyknął „a teraz niespodzianka na powitanie!!” i wjechał rozpędzony na bok wydmy. Auto tak się przechyliło, iż byłam pewna, że zaraz będziemy dachować.

- Haha, ale mieliście miny!!

Skomentował roześmiany, gdy zbieraliśmy siebie z okien. Zapowiadał się wesoły czas.

Said spędził z nami całe popołudnie. Odpowiadał na wszystkie nasze pytania, śmiejąc się co któreś, skąd mamy takie pomysły. Wspaniale było spotkać kogoś takiego, kto dał nam wgląd do niedostępnego dla turysty świata. Szkoda, że dopiero pod koniec pobytu w Omanie się to stało, ale oczywiście lepiej teraz niż wcale!

Dzięki Saidowi odkryliśmy też istnienie aplikacji dla muzułmanów. O ustalonych godzinach telefon odtwarza frazę „Allah akbar”. Said iście po angielsku wstawał bez słowa i znikał na dłuższą chwilę. Domyślamy się, że na modlitwę.

Obóz miał wszystko, o czym można pomyśleć - łazienkę, kuchnię, boisko do siatkówki, namioty sypialniane z dywanami jaki podłogą, półotwarty namiot wspólny i to co najcenniejsze - podwyższenie do oglądania nieba wyłożone poduszkami i kocami. To było więcej niż mogłam sobie wymarzyć!

Gdy słońce chyliło się ku zachodowi, beduini podjechali do zagrody nieopodal nas w celu zamknięcia wielbłądów. Natomiast kozy na noc wspięły się na wydmę i zniknęły za nią. W końcu zostaliśmy całkiem sami w kompletnej ciszy - na pustyni nie ma co przenosić dźwięku. Dla testu krzyczeliśmy, lecz nasz głos po chwili tępo zanikał. Bardzo ciekawe doświadczenie!

I w końcu nadszedł ten moment - ciemne, rozgwieżdżone niebo i tylko my, opatuleni w koce wpatrujący się w konstelacje. Gdybym miała urządzenie do teleportacji, zdecydowanie byłoby to jedno z miejsc, do którego chciałabym się przenosić wieczorami! Uwielbiam obserwować niebo nocą, lecz niestety w Polsce trudno o miejsce tak ciemne i z horyzontem niezakłóconym przez drzewa czy góry. Właściwie to nigdy nie byłam w tak idealnym miejscu do obserwacji jak to :)

Sen zmorzył nas dość prędko. Rankiem zdziwieni odkryliśmy, iż piasek w okolicy był cały usiany śladami zwierząt. Czyli niby nie ma tu życia, ale jednak nocą sporo się tu dzieje. Przedpołudnie spędziliśmy w półotwartym namiocie, wpatrzeni w dal w rozmazane dachy miasta. Błogo tu na tej pustyni! Byliśmy już bliscy napisania do Saida, czy możemy zostać jeszcze jedną noc, ale trzeźwo oceniliśmy, że lepiej będzie już wracać w kierunku Muscatu. Eh.

Oba doświadczenia Wahiba Sands, jak sami czytacie, są skrajnie od siebie różne. Z autem 4x4 zdecydowanie łatwiej znaleźć bezpieczne miejsce do spania, choć warto wcześniej poczytać w Internecie nt. konkretnych współrzędnych GPS tych miejsc, aby nie mieć przykrej niespodzianki. Mając sedana, trudno nam sobie wyobrazić, gdzie w sensownym miejscu można by się rozbić...

Zdjęcia (5)

Komentarze (1)