Mafiozo, zaskoczenie i kwiaty pomarańczy

3-osobowa ekipa składała się z 2 Portugalczyków i Polki. Okazało się, że regulamin dopuszczał taką sposobność.

Nie chciałyśmy podbierać im aut, które oni łapali przy drodze. Położyłyśmy plecaki na chodniku, poszłam do toalety, pytając po drodze na stacji, czy może ktoś jedzie do Dubrownika. Niestety było już późno, więc jedynymi klientami byli lokalni Bośniacy.
Patrząc na skaczących i krzyczących Portugalczyków stwierdziłam, że mamy nikłe szanse na dojechanie do mety. Po pierwsze oni mieli pierwszeństwo. Po drugie była ich trójka, czyli odstraszają wiele aut, które potencjalnie zatrzymałyby się dla nas. Spojrzałam na drugą stronę jezdni i stwierdziłam, że istnieje tylko jedno wyjście.

Poszłam do baru i pytałam od stolika do stolika, czy ktoś jedzie do Dubrownika. Kolejno odpowiadano przecząco, przy jednym stoliku siedzieli dwaj Polacy ,życząc mi powodzenia. Został ostatni stolik. Siedzieli przy nim dwaj drochę podejrzanie wyglądający mężczyźni, ale byłam zdeterminowana. Zostało nam 80 km, była już 21, a my słaniałyśmy się ze zmęczenia.

-Excuse me, czy jadą panowie do Dubrownika?
-Ymmm...
-No weź je!
-Prooooooooszęęęęęęęę, błagam, niech pan się zgodzi!

Po kilku chwilach namowy jego kolegi i mojej zgodził się! Pobiegłam do Kędziora. Była trochę nieufna, ale czuła to samo, co ja. Jesteśmy już tak blisko, to nasza jedyna szansa.
Auto prawie się rozwalało, z tyłu nie zapinał się pas. Niestety mimo znajomości 7 języków nie mogłyśmy się z nim dogadać, więc łopatologicznie wyjaśniłyśmy, że jedziemy na AUTO KAMP do Kupari (7km za Dubrownikiem). Pan chyba zrozumiał.

Oczy same się mi kleiły, lecz starałam się być przytomna, aby nie być niegrzeczną. Kędzior później powiedziała, że non stop odpływała, ale budziła się ze strachu, że coś może mi się przydarzyć. Nasz kierowca pozostał dla nas nieodkrytą zagadką. Na granicy nikt nie sprawdził naszych dokumentów. Zatrzymała nas policja na alkotest. Zdenerwowałyśmy się obie, że z tyłu nie zapina się pas, jeśli to zauważą, to dostaniemy mandat, ale on tylko pomachał i odjechał.

Nie chciałam myśleć za dużo, skupiałam się na tym, by nie zasnąć. Pan podobno ciągle nam nei zerkał, ale ja już prawie nie kontaktowałam. Nagle wyłoniło się Kupari i plakat "AUTOSTOP RACE".

-To tutaj!!!

Wyskoczyłyśmy jak proce z auta, idąc czym prędzej do rejestracji. Zostawiłyśmy dokumenty na recepcji, poszłyśmy wgłąb kempingu do stolika organizatorów.

-Gratulacje! Jesteście 54!
-Które?????????!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-54 na 570 :)
- O.O

Spodziewałyśmy się, że już pewnie połowa ludzi nas uprzedziła, a tu taka niespodzianka!!! Nasz czas to 37 godzin i 30 minut. Najkrótsza droga miała 1450 km i tyle nam wpisano na dyplomach, ale według Google Maps nasza trasa przez Niemcy miała 1950 km :P

Moje zmęczenie sięgało zenitu, chciałam się położyć na ziemi i zasnąć, ale trzeba było jeszcze rozstawić namiot. Kędzior zmotywowała mnie do tego, by się umyć, choć naprawdę nie miałam już na to siły.
Jeszcze smsy, że już jesteśmy i nareszcie czyste położyłyśmy się w "łóżkach" koło północy. Pamiętam, że poczułam, jak cudownie pachnie kwitnący obok nas krzew pomarańczy i zapadłam w głęboki sen.

-------------
Strona Auto Kamp Kupari ustalono dla nas cenę 2,5 € za noc. Swobodny dostęp do łazienek, kuchni i pralni, a nawet lodówek, mnóstwo miejsca na namioty, pięknie zadrzewiony, POLECAM!

Komentarze (12)